Voorjaar

Toen hij deze ochtend was opgestaan had hij het al geweten; het werd zo'n dag, de eerste van het jaar. Ondanks dat het voorjaar nog moest beginnen zou de temperatuur dit gevoel al bij menigeen aanwakkeren. Hij had zijn koffie achter in de tuin, waar hij, tussen de nu nog naakte takken van zijn over de pergola heen woekerende kiwi-plant, de eerste voorzichtige zonnestralen nog net kon opvangen voordat deze achter de dakrand zouden verdwijnen, waar zij later op de dag, even verder, ook weer achter te voorschijn zouden komen, langzaam zacht slurpend vol genoegen genuttigd. De ogen toegeknepen nog onwennig aan het nu al scherpe zonlicht. Warm was het nog niet geweest, dus toen de zon achter de dakrand was verdwenen was hij opgestaan en had hij zijn ochtendroutine verder opgepakt. Zijn Mail checken op zijn laptop die zoals altijd geopend op de eettafel stond, gereed om welke gedachte dan ook, die hem te binnen schoot gelijk in het digitale geheugen op te slaan zodanig dat deze met enig geluk ook weer terug traceerbaar was, zodat het samenstel van wilde gedachten misschien zou kunnen leiden tot een dieper en verrassend inzicht.

Nu inmiddels een paar uur later, de temperatuur was tot een aangenaam niveau opgelopen, zat hij weer buiten in de zon, maar nu had hij zich zelf verwend en had hij zijn tuin ingeruild voor een zonniger plekje alleen aan een tafeltje op één van de vele terrassen die de binnenstad rijk was, een cappuccino voor zich, om zich heen kijkend naar het publiek wat aan zijn oog voorbij trok. Een bonte verzameling van mensen met de zomer al ruimschoots in het hoofd en anderen die blijkbaar slechts met moeite afscheid van de, volgens de kalender, nog steeds aanwezige winter konden nemen.
Meisjes met laag uitgesneden T-shirts die rondborstig en bolbillend langs hem heen paradeerden werden afgewisseld met over het algemeen iets oudere vrouwen, nochthans niet bejaard of middelbaar maar die de jeugd toch al duidelijk achter zich hadden gelaten, winterjassen dichtgeknoopt, waar de sjaal en handschoenen nog maar net aan ontbraken omdat het gevoel blijkbaar op de verstandelijke afweging, wel of niet deze extra voorzorgsmaatregelen nemen, nog net niet de overhand had gehad.
Het terras stroomde vol. Zijn aandacht verplaatste zich langzaam naar de andere terras-gangers. De middagpauze was blijkbaar aangebroken want steeds meer mensen zochten een plekje op het terras. Hij begon te vrezen dat zijn relatieve rust, alleen aan zijn eigen tafeltje inmiddels zijn tweede cappuccino voor zich, wreed verstoord zou worden door druk pratende ambtenaren of andere kantoormedewerkers die juist dit terrasje hadden uitgekozen om hun gemeenschappelijke ergernis, over baas, klant of maatschappelijke positie waarin zij verkeerden met vrouw en kinderen al of niet gehuisvest in hun eigen koopwoning, onder het luisterend oor van hem, met elkaar te delen.
Blijkbaar was zijn blik afwerend genoeg want slechts de stoelen werden bij zijn tafel één voor één weggeplukt zonder dit te vragen, dat wel, maar zijn troost was dat het eerder gevreesde scenario zich niet voltrok.

Op enige afstand hadden zich zo dacht hij een moeder en dochter aan een tafeltje gezet, voor wat blijkbaar een gezamenlijke lunchafspraak was, want het meisje had al duidelijk enige tijd zitten wachten tot dat haar moeder uiteindelijk was komen aanlopen. Zij staken beide nonchalant een hand in de lucht ter begroeting. Een korte omhelzing volgde, wat hem bevestigde in de gedachte dat het hier een moeder en dochter betrof. Warm, kort en functioneel, zonder de afstand die je tussen vriendinnen soms zag, wat zij gezien het duidelijke leeftijdsverschil niet waren. Het één sloot het ander overigens niet uit, zo dacht hij, immers steeds vaker zag je moeders en dochters zich als vriendinnen gedragen zonder de gepaste afstand die vroeger zo vanzelfsprekend was.
Hij begon oud te worden.
De moeder was zeker goed geconserveerd en had door haar kledingstijl een veel jeugdiger uitstraling dan haar werkelijke leeftijd waarschijnlijk rechtvaardigde ofschoon er geen wet was die het dragen van bepaalde kleding boven een zekere leeftijd verbood.
Maar de dochter, dat was pas een plaatje en ze wist het, dat was duidelijk, Ze had al enige tijd om zich heen zitten kijken en met een blik van wie doet mij wat. Zo'n blik waar je je ogen niet vanaf kunt houden maar wanneer ze terugkijkt en de blikken elkaar kruisen, je het gevoel krijgt te hebben zitten staren, wat feitelijk ook zo was. Van schrik dan vervolgens je blik snel afwend, zodat je niet van ongewenst gedrag zou worden beschuldigd en voordat je het wist een door de rechter opgelegd terrasverbod kreeg opgelegd. Toch had hij enige tijd onbekommerd kunnen zitten kijken, de afstand tussen de tafeltjes was groot genoeg om haar aandacht niet te trekken en wie keek er nu naar hem; een man met zijn cappuccino.

Al snel raakte de twee druk aan de praat, de moeder had blijkbaar een nieuw kledingstuk gekocht want uit een plastic tas, duidelijk afkomstig van een winkel gespecialiseerd in de betere, maar vooral duurdere, damesmode verschenen achtereenvolgens een blouse, een kort jasje en een broek of beter gezegd een pantalon. want vrouwen van een zekere statuur en leeftijd droegen geen broeken meer, maar pantalons. De dochter bestudeerde de kledingstukken en het was duidelijk dat niet alles in de smaak viel. Bij de pantalon trok ze een gezicht alsof haar moeder nu echt de leeftijd had bereikt waarbij pasvorm ondergeschikt was geworden aan afgekleed zijn. De pantalon was dan ook duidelijk een trendbreuk met de kleding die de moeder aanhad. Het was duidelijk dat de dochter dit ook vond, want de moeder werd verordonneerd te gaan staan. De dochter wees met haar hand naar de thans gedragen broek duidelijk met de boodschap dat één vergelijkbare broek had moeten worden gekocht in plaats van de nu op de plastic tas op tafel liggende pantalon. Hoewel het hem niet aanging begon hij zich een beetje te ergeren aan de dochter. Blijkbaar mocht haar moeder niet toegeven aan de tand des tijds die onherroepelijk ook bij haar ooit zou toeslaan, waarbij sommige fysieke verschijnselen slechts gecamoufleerd konden worden en waarbij de verpakking uiteindelijk belangrijker werd dan het cadeautje dat je aantrof als het hiervan ontdaan werd. Een nieuwe fase in de menselijke existentie waar haar moeder getuige de pantalon aanspraak op dacht te maken, maar waar dochterlief gezien haar reactie nog geen vrede mee had.
Hij verbaasde zich over zichzelf. hij bemerkte dat zijn ogen steeds meer trokken naar de moeder. hoe ze zich bewoog gracieus, bijna koninklijk, minzaam lachend op niveau.
Het prachtige, mooie meisje wat eerst nog al zijn aandacht had gehad, verdween langzaam van zijn netvlies naar de achtergrond, tegelijkertijd met al die andere rondborstige en bolbillende bimbo's die het terras inmiddels aan het bevolken waren luid pratend, terwijl zen op hun mobiel staarde om de laatste whatsapp'jes van commentaar te voorzien en deze vervolgens naar de hele groep door te sturen.

Hij stond op, het was tijd om te vertrekken. Hij voelde zich oud maar zeker niet ongelukkig, een verrassend nieuw inzicht was tot hem gekomen. Misschien moest hij dat maar even digitaal delen.

Verstaan deden ze elkaar niet, een kort hoofdknikje kon er vanaf.

Soms hinnikte het paard, dan riep hij goedmoedig boe terug als een soort begroeting.

Een keer had hij per ongeluk heel hard boe geroepen en toen was het Poolse paard van schrik luid hinnikend weggerend. Daar was hij van geschrokken want hij wilde niemand in de weg zitten en niemand wegjagen. Hij was hier maar te gast, naar toe gehaald, een soort immigratie-aanbod. 

Vroeger toen hadden hier nog Wisenten, Reuzeherten en Mammoeten gegraasd, maar of die zich te goed voelden of dat ze ergens anders woonden nu, wist hij niet. Hij was tolerant er was plaats genoeg voor iedereen.

Nee, het leven was er niet leuker op geworden sinds die nare man naast hem had staan schreeuwen

Jij bent zeker net zo rood als ik?

'Jij bent zeker ook rood, net als ik' begon ze.

Ik vond het bijzonder dat ze gelijk mijn politieke voorkeur had herkend. Was het mijn manier van kleden?

De tijd dat de spijkerbroek, slechts voorbehouden was aan linksmenschen lag toch al ver achter ons.

En het dragen van een jasje, een overhemd zonder stropdas was toch ook niet slechts voorbehouden aan die mensen die het rode geloof aanhingen.

Ik had me inderdaad voor de laatste keer, drie dagen geleden, geschoren. en links, was ik inderdaad al jaren sinds de laatste keer dat ik, zei het slechts eenmalig, niet links gestemd had en dat dan ook nog onder invloed van het ouderlijk gezag.

Maar ik troostte mij al jaren met de gedachte dat dit een jeugdzonde was geweest en dat ik met het rode potlood Aantjes had aangekruist, die eigenlijk ook wel een beetje links was.

Hij was in gewetensnood. Altijd had hij op de SGP gestemd, dat was hem als jongeman bijgebracht vanuit zijn opvoeding. Zijn broer was nog dominee geworden in een kerk grenzend aan de orthodoxie. Ik had die vroeger nog weleens vanaf de preekstoel horen fulmineren tegen elke vorm van Ismen, want waren niet allen door de mens verzonnen overtuigingen fout.

Maar hij twijfelde nu en dat betekende blijkbaar voor hem meer dan dat hij zomaar bij een andere partij met het rode potlood het vakje in kon kleuren. Het was meer, het was een geloofscrisis. Hij overwoog SP te stemmen en had hij vroeger niet geleerd dat socialisten de antichrist vertegenwoordigden? Het was een, met recht, duivels dilemma. Na een kwartier hardop getwijfeld te hebben heen en weer geslingerd tussen dat wat hij van oudsher geleerd had en dat wat hij zelf in de loop der tijden zich eigen gemaakt had, besloot ik hem absolutie te verlenen. Zichtbaar opgelucht was hij uiteindelijk doorgelopen.

Maar dit keer lag het anders.

Hij wilde mij nu een advies geven, of was het eigenlijk niet meer een opdracht:

Het hondje moest weg, het kon niet anders, te duur.

Ik probeerde nog tegen te werpen dat er meer was tussen hemel en aarde dan de economische waarde van een levend wezen, maar hij was blijkbaar al te ver afgedreven van zijn religieuze wortels.

Misschien had ik hem toch zijn zondebesef moeten laten behouden.

Het wekte bij mij geen verbazing dat bovenaan het lijstje zorg prijkte, maar blijkbaar lag het subtieler.

'Maar als je niet goed voor jezelf zorgt, dan krijg je ook niks als je ziek wordt.'

"Maar stel je bent een roker,' bracht ik er tegenin en je valt van de trap, breekt je been, krijg je dan geen zorg?'

Het was duidelijk een vraag die niet binnen zijn denkraam paste.

Eén van de woonbegeleiders kwam met haar fiets van het terrein affietsen. Ze lachte vriendelijk naar me, waarschijnlijk was ze al bekend met het onderwerp van zijn oratie. En was ze gewend er dwars doorheen te praten.

"ja, erg allemaal, mm, heeft u uw pillen al gehad, wel in één keer doorslikken, nou ik moet er weer vandoor hè." De zorg strekte zich blijkbaar al uit buiten de instelling.

Maar ik had de tijd, ik was niet gebonden aan de stopwatch-zorg, waarin elke handeling in tijd en geld was gebudgetteerd.

'En wat dan met al die bouwvakkers, die op zaterdag voetballen, (ik vermeed zondag te zeggen, want ik wist dat een blessure op zondag opgelopen, was zeker de eigen schuld, dat was een rustdag en geen dag om te sporten) de kniebanden scheuren en dan maanden niet kunnen werken.'

'Voetbal is gezond want bewegen is gezond.' Zo antwoorde hij.

Daar viel niet veel tegenin te brengen.

'Nou u bent er bijna,' zo besloot ik het gesprek.

De man liep verder nog wat na mompelend over niet meer uitgeven dan je hebt.

Het leek me geen goed moment om uit te leggen dat, mits binnen acceptabele grenzen en afgesproken kaders, overheden niet anders deden, en dat dat toch een zekere nuancering behoefde.

Verder lopend dacht ik: Wat zou er bovenaan mijn lijstje staan, toch zeker niet de hond

Eten of gegeten worden.

Hij had al te lang deze foto zitten knuffelen, beetje meer zwart, ietsepietsie meer grijs of toch weer een paar stappen terug.

Zag hij dat nu goed had Pipo een vriendinnetje. Tussen het struikgewas in de binnentuin omringd door hoge muren zag hij iets bewegen, grijs slank en rank, een mooie jonge vrouw. Goed gedaan Pipo zei hij in zichzelf. Zie je wel ook kleine dikke mannetjes kunnen een lekker wijfje scoren. Niet dat hij daar problemen mee had. Maar hij vond de bevestiging die Pipo hem daar gaf toch prettig.

Ze was bang, banger noch dan Pipo. Nee, Pipo was voorzichtig, Mereloe, zo noemde hij haar maar, was bang. Hij stond op. Pipo vloog gelijk weg, Mereloe achter hem aan. Goed zo Pipo wees maar voorzichtig zorg goed voor je mooie slanke vrouwtje. Hij bleef nog even staan. Hij genoot van zijn tuin die hij met zijn beperkte middelen tot een gezellige plek had weten te maken.

Sombere gedachten over zijn huisbaas kregen bijna de overhand. Een dezer dagen zou er wel weer een brief op de deurmat vallen van meester Krijstzohart in opdracht van Steedsmaar Halfomhalfvla. Die had het boze oog, niet van die gitzwarte kijker zoals Pipo. Steedsmaar had de gewoonte je voortdurend indringend aan te kijken. Het zette je op het verkeerde been aan de oppervlakte begrijpend en vriendelijk maar daar onder keihard. Alsof je na een paar happen vanillevla ineens daaronder die smerige hopjesvla proefde. Bepaald geen bonbonnetje, meer zo’n verraderlijke chocoladekogel die eerst nog zacht en zoet uiteindelijk toch je vulling uit je kies brak, waardoor je met de pijn achterbleef.

Pipo en Mereloe waren weer aan komen vliegen, vertrouwd met de omgeving durfde ze al wat meer. Er lag nog wat voer op de grond. Het voorjaar kwam, ze gingen vast een nestje bouwen. Hij werd helemaal vrolijk van binnen. Hij was een gelukkig man. Dit kon niemand hem afnemen.

Hij genoot.

Hij zag de vervelende dikke kater van de buren niet aankomen. Pipo ook niet, of was hij te traag? In een flits, ineens was die er, waar kwam die nu weer vandaan. Wild fladderend hing Pipo in de bek van het vreselijke monster.

Hij wilde de deur open doen maar die zat op slot, hij moest iets doen, paniek, adrenaline van alles gierde door hem heen. Terwijl hij z’n sleutel wilde pakken zag hij nog net hoe Pipo zich los wist te rukken, gelukkig!

Het was eten of gegeten worden.

Hij moest snel weer aan het werk anders werd hij zelf nog opgegeten.

Een jaar wijzer, aan de dood ontsnapt, net niet opgegeten, voelde Pipo zich al een hele vent. De relatie met Mereloe was op een hoger plan gekomen. De tuin die hij inmiddels tot zijn eigen domein rekende had hij vorig jaar nog vrij van indringers gemaakt. Hij had met al de kracht in hem een lastige indringer verjaagd, die probeerde zijn eigen Mereloe te schaken.

Ze moesten niet aan zijn Mereloe komen.

De Meesjes gedoogde hij in de tuin, beschouwde hij niet als indringers. Hij was een tolerante vogel.

Af en toe zat er een man in de tuin soms alleen soms met anderen, het leek hem ook wel een tolerante vogel.

In de nazomer had hij nog gezellig met een ander kersenpitjes van een afstand in een pot zitten spugen. Soms speelde hij, zittend in een soort tent die hij gebouwd had, zachtjes op zijn gitaar, kortom een relaxte vogel. Hij was wat minder thuis dan vroeger had hij bemerkt, als hij door het raam van de grote openslaande deuren, naar binnen keek. Blijkbaar had de maan weer wat meer werk. Hopelijk verdiende hij nu zoveel dat hij het grote huis niet hoefde te verlaten, want hij was aan hem gewend geraakt.

Hij voelde zich hier op zijn gemak, zo zelfs dat hij en Mereloe dachten aan gezinsuitbreiding. Voorzichtig waren ze de afgelopen dagen begonnen met het bouwen van een nestje in de tegen de muur groeiende klimop, vlak naast een aldaar aanwezig nestkastje voor een mezenpaar dat zich vooralsnog niet gemeld had. Het voorjaar kwam er aan en de hormonen begonnen bij hem op te lopen. Hij had zich al een keer lekker gewassen in de waterbak, die zich langzaam met water vulde vanuit een groot gat uit een steen die er midden in was gelegd. Hij was vervolgens lekker in de zon, op de tafel, die achter in de tuin stond, gaan zitten waarop de man wat lekkernijen had neergelegd.

Mereloe was ook aankomen vliegen, wat was ze mooi.

Binnenkort als het nog wat warmer was mocht hij eindelijk boven op haar klimmen en kon de natuur zijn loop hebben.

Hij keek al uit naar die dag, het uitbroeden van de gelegde eitjes, het voeren van het jonge kroost.

Maar hij maakte zich toch wat zorgen over de tijd daarna.

het uitvliegen van zijn kinderen, de boze wilde wereld, de kater van de buren die hem vorig jaar bijna te grazen had genomen.

Ja, het waren spannende tijden het voorjaar kwam. 

de Jehova-getuige en de Fisker

Ze stapte uit haar gloednieuwe Fisker, zo was aan het nummerbord af te lezen. Ze kwam me vaag bekend voor. Eigenlijk geen vrouw voor zo'n auto. Ze was frêle van stuk, licht gebruind en opgemaakt. Fraai, de zonde meer dan waard. Ze was met smaak gekleed, haar haar subtiel opgestoken, niet te opvallend. Dit in tegenstelling tot de wat schreeuwerige bolide waar ze net uitgekropen was, want uit dit model auto stapte je niet, maar kroop je.,

Ik schatte de prijs toch minstens een ton+, te grote wielen, te ronden vormen en een subtiel logo op de motorkap, waaronder waarschijnlijk een hoop nutteloze PK's verborgen zaten.

Als ik de vrouw zo door mijn spiegel bekeek kon ik mij niet aan de indruk onttrekken dat het milieu haar aandacht had. Het was niet het type waterstofperoxide bimbo, dat geld als water had verdiend met werkzaamheden waar een eerzame vrouw zich voor zou schamen. Zeg maar een soort 'Barbie' maar dan met wat meer klasse. Het leek wel of ze er per ongeluk ingestapt was en nu bij het uitstappen zich pas realiseerde dat het toch wel een opvallend modelletje was.

Ik zag haar samen met de chauffeur naar de vrachtwagen lopen de achterklep ging open, de man pakte er wat onbestemds uit, een in elkaar schroefbaar meubel, zo vermoede ik. Samen liepen ze, tot mijn stijgende verbazing, naar de voordeur van de woning recht tegenover mij.

Ineens herkende ik haar; het was de vrouw van de Jehova-getuige. De woning was een paar dagen geleden deels leeg geruimd door de Jehova-getuige en wat vrienden uit de club, die altijd behulpzaam toe schoten als er wat gedaan moest worden. Een paar jaar geleden nog hadden ze met z'n allen de hele zolder verbouwd. Op de uitnodiging, dat ik wel eens mocht komen kijken hoe mooi het was geworden, was ik niet ingegaan, zo bang als ik was, dat ik meer aandacht voor zijn vrouw zou hebben dan voor die hele verbouwde zolder.

Hem had ik de afgelopen maanden nog wel gezien, altijd zittend achter zijn laptop, zo vermoede ik, aan de eettafel. Haar had ik gemist.

Maar daar was ze nu ineens, blijkbaar van haar geloof gevallen in een te dikke auto. Wellicht had ze de loterij gewonnen, maar daar deden Jehova's toch niet aan?

Een mysterie dat was het!

Ze moest in  ieder geval op zoek naar een nieuwe vriendenkring.

De gordel zat vast, ik startte de motor, reed langzaam weg met de gelukkige gedachte dat zij blijkbaar de onderlinge strijd had gewonnen om wie het huis mocht houden.